ภาพของคนรักฝน

เรื่องโดย....ฮักก้า :: thinksea@hotmail.com

“ผมเป็นอิมเพรสฯ ผมชอบที่จะรับพลังจากแสงอาทิตย์แล้วส่งพลังเหล่านั้นมาสู่ชิ้นงานเหมือนแวนโก๊ะ หากวันไหนไม่มีแสง หรือฝนตก วันนั้นผมจะไม่ทำงาน” ชอง ฮอน ฟัต ศิลปินชาวปีนัง เคยบอกไว้เช่นนั้น

แต่ฤดูที่ฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาดสายเช่นนี้ คงยากที่จะมีศิลปินคนไหน ซึ่งรักการสาดแสงของดวงอาทิตย์เป็นนักหนา พอใจที่จะนั่งลงวาดภาพ ได้โดยไม่บ่นเบื่อเรื่องฝนตก

รวมถึงบรรดานักถ่ายภาพก็เช่นกัน เรื่องของแสงเป็นเรื่องที่ต้องรีบช่วงชิง เวลานึกอยากจะลั่นชัตเตอร์เก็บภาพบางภาพ

บ่อยครั้งที่ฉันเห็นช่างภาพหลายคน ทำหน้าเสียอารมณ์ พร้อมกับเอ่ยปากบอกว่า “แสงไม่มีเลยว่ะ” ขณะยืนอยู่ท่ามกลางทิวทัศน์สวยๆ แต่ทว่าวันนั้นเป็นวันที่ท้องฟ้าช่างอับแสงเสียเหลือเกิน

เรื่องของฤดูกาลเป็นเรื่องที่ว่ากันไม่ได้ เพราะเข้าเดือนหก ฝนก็ย่อมต้องตก พรำพรำ อย่างที่ในเพลง “ฝนเดือนหก” ของ “รุ่งเพชร แหลมสิงห์” เขาร้อง

ในยามที่ฝนตกช่วงเป็นเวลาที่ต่อมความเหงาของมนุษย์ทำงานได้ดียิ่งขึ้น จึงไม่ต้องแปลกใจที่มีใครบางคนนั่งทำหน้าอ้อยสร้อย มองออกไปนอกหน้าต่าง นึกอะไรไปได้ไกลโพ้น

และมีไม่น้อยที่บีบน้ำตาออกมาแข่งกับสายฝน เป็นข้อเท็จจริงที่ใครหลายคนไม่กล้ายอมรับ เพราะกลัวจะถูกประณามว่าช่างเป็นคนที่อินกับดินฟ้าอากาศเสียเหลือเกิน คงจะดีไม่น้อยถ้ามีศิลปินหรือใครซักคนลุกขึ้นมาแปรความเหงาเป็นงาน

ฉันมีเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่งจะเล่าให้ฟัง...

เธอไม่ใช่คนทำงานศิลปะ ในนิยามที่วัดกันโดย การทำมาต่อเนื่องยาวนาน

หลังจากที่ได้รับคำตอบจากแพทย์แน่ชัดแล้วว่า ชีวิตนี้ เธอไม่สามารถที่จะลุกขึ้นเดินเหินได้เหมือนคนปกติทั่วไป คลายจากความโศกเศร้า เธอพยายามมองหาอะไรสักอย่างทำ เพื่อเป็นการเติมเต็มชีวิตให้ดูมีค่าและไม่น่าเบื่อหน่ายเสียจนเกินไป

เธออ่านพบถ้อยคำบอกเล่าของกวีหญิงคนหนึ่งที่มีคุณพ่อเป็นอัมพาต ในหนังสือรวมปาฐกถาเรื่อง “ดุลยภาพแห่งชีวิต” และถ้อยคำเหล่านั้น มันก็ทำให้เธอเรียกพลังของชีวิตที่เคยมีคืนมาได้มากขึ้น

คุณพ่อของกวีหญิงคนนั้น มีงานอดิเรกด้วยการถ่ายภาพทางหน้าต่างห้องนอน มุมเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ถ้าเป็นคนที่มีร่างกายปกติ คงไม่มีใครหลงใหลที่จะถ่ายภาพมุมเก่ามุมเดิมตลอดไปใช่ไหมคะ แต่เพราะว่าชายคนนั้นพิการ สายตาของเขาจึงได้มีโอกาสหยุดมองเห็นความเปลี่ยนแปลงในแต่ละช่วงเวลา ตรงหน้า

ราวตากผ้านอกหน้าต่าง บางเวลามีผ้าตากอยู่เต็มไปหมด บางเวลามีนกบางตัวบินมาเกาะ บางเวลาแสงบางแสงสาดลงมาไม่เท่ากัน และบางเวลาที่ผ้านั้นเปียกฝน มุมๆเดิม แต่ภาพไม่เคยซ้ำ

โชคชะตาของชีวิตที่ไม่อยากรับไว้ เกิดกับผู้หญิงคนหนึ่งของฉัน ในช่วงฤดูฝน เมื่อนึกถึงเรื่องที่เคยอ่าน เธอก็ขอนำบางเสี้ยวตอนมาปรับใช้กับชีวิตตัวเองบ้าง

ทุกวันเธอเห็นคนที่บ้านกลางร่มและสวมรองเท้าแตะลุยน้ำออกไปทำงานและทำธุระนอกบ้าน

ยามที่ร่มสีสวยหลากสีของคนในบ้านและบรรดาหลานๆ ถูกนำกลับมาตากเรียงกันไว้เต็มลานซีเมนต์หน้าบ้าน เธอมีความสุข และนึกอยากจะวาดภาพ
ยามที่ร่มไม่อยู่ แต่มีเพียงฝนเท่านั้น ที่ไล่เสียงลงมาตามหลังคาบ้านให้ได้ยิน จากตกเบาๆก็เริ่มตกหนักเข้า.. และหนักเข้า

ภาพของฝนที่ตกลงสู่พื้น กระดอนขึ้นเป็นดอกฝนบานสะพรั่ง สวยงามได้ไม่แพ้ไม้ดอกตามต้นเช่นกัน ...และเธอก็เลือกถ่ายภาพเก็บไว้

บางครั้งฉันเคยแลกเปลี่ยนกับเธอ “หน้าฝนเช่นนี้ถ่ายรูปโอ่งก็สวย หรือยิ่งเป็นตุ่มดินเผาแบบดินดิบ โดนฝนแล้วน่าจะให้ความรู้สึกชุ่มฉ่ำดี”

เธอเห็นด้วย พร้อมกับแสดงความเห็นว่า “อย่างนี้ใครที่มีโอ่งราคาแพงๆ เก่าเก็บ แทนที่จะเก็บไว้โชว์ น่าจะลองเอามาตั้งตากฝนดูนะ คงจะสวยมากขึ้นทีเดียว”

ฉันนึกถึงได้แต่หัวเราะในใจ จะมีนักสะสมโอ่งรายไหน ช่วยทดลองทำตามจินตนาการของเธอไหมนั่น แต่เข้าใจว่าเธอคงเกิดอาการรักฝนเข้าแล้ว

คราวหนึ่งที่ได้ร่วมทริปไปดูศิลปินอบรมเรื่องศิลปะบำบัด ให้กับกลุ่มคนรักสุขภาพที่อยุธยา

นอกจากกิจกรรมวาดภาพ วันนั้นทุกคนมีกิจกรรมที่ต้องเต้นออกกำลังกายกันด้วย และแล้วฝนก็ตกลงมาห่าใหญ่ มีลานโล่งแค่ไหนก็ไม่สามารถใช้การได้ จนในที่สุด ต้องเคลื่อนย้ายกันไปอาศัยเรือนขุนแผน ทำกิจกรรม

ขณะที่พอสมควรกับการเก็บภาพ ของบรรดาคุณแม่บ้านที่กำลังสนุกกับการทำงานศิลปะ และออกกำลังขยับแข้งขยับขาไปตามเพลงลูกทุ่ง หมดแรงฉันก็นั่งแหม่ะลงตรงข้างเสาเรือนต้นใหญ่

ทีแรกจะของีบหลับสักพัก เหลือบไปเห็นโอ่งใบหนึ่งที่ถูกยกขึ้นไปประดับไว้บนเรือนขุนแผนเพื่อสร้างบรรยากาศ ... ฉันนึกถึงเธออีกครั้ง

โอ่งใบนั้นถูกถาโถมด้วยแรงน้ำจากหลังคา อยู่พักใหญ่ พอฝนเริ่มอยู่ในช่วงรักษาจังหวะ

แค่โอ่งลายมังกรธรรมดา ก็สวยงามขึ้นด้วยเพราะฝนทันทีทันใด