เขียนสวนสมเด็จย่า ในวันฝนพรำ ... “เปียกปอน แต่ก็ได้รูป”

เรื่องโดย....ฮักก้า :: thinksea@hotmail.com

ภูเขาช้างทอดตัว ตัวเบ้อเร่อ เป็นแบบให้ ศิลปินชาวเชียงราย เสงี่ยม ยารังษี

บางมุมจากเกาะปันหยี

ทันทีที่สายการบินนกแอร์ นำคณะเราสู่สนามบินภูเก็ต สายฝนอันชุ่มฉ่ำก็ตกพรำๆลงมารอต้อนรับคณะเราอยู่ก่อนหน้าแล้ว
จากทริปเชียงรายกระทั่งลงใต้มาพังงา ศิลปินหลายคนที่ยังไม่ทันตั้งตัวกับภาวะที่เพิ่งเจอแดดร้อนเปรี้ยงๆมาเมื่อไม่กี่วัน แล้วต้องมาเจอเม็ดฝนพรมศรีษะ ต่อให้แข็งแรงสักแค่ไหน คงได้มีพิษไข้พิษหวัด ติดตัวกลับกรุงเทพฯ เป็นของฝากพร้อมๆกับน้ำพริกกุ้งเสียบบ้างหล่ะ

แม้กระทั่ง คุณแอน จากนิตยสารเปรียว เพื่อนร่วมห้องของฉัน ในวันที่สองของการเดินไปกับทริปเขียนสวนสมเด็จพระศรีนครินทร์ ที่พังงา ครั้งนี้ด้วยกัน เธอเองก็ยังไม่วายไอค่อกแค่กเรียกหา ยาแก้หวัด 1 แผง กับเขาเหมือนกัน

เดินทางไปกับคนเขียนรูป บางทีมันก็ไม่ใช่เรื่องรื่นรมย์ใจตลอดทั้งทริปหรอกนะคะ มีทั้งทุลักทุเล และไปได้คล่อง เพราะบางสิ่งเราไปกำหนดและคาดเดาอะไรมันล่วงหน้าไม่ได้เสียเลย ดังนั้นหากได้รับแฟกซ์จากหน่วยงานใดเชิญชวนคุณไปร่วมทริปด้วย แล้วมีข้อความลงท้ายใต้กระดาษแฟกซ์แจ้งว่า “กำหนดการณ์อาจมีการเปลี่ยนแปลงได้” ก็อย่าเพิ่งทำหน้าเซ็งไปเสียก่อน จนหมดสนุก เพราะการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง มันเป็นไปตามกฎของธรรมชาติค่ะ

ทริปพังงานี้ เราได้ศิลปินไปเสริมทัพเพื่อช่วยกันเขียนภาพมาประมูลหาเงินดูแลสวนกันอีกหลายท่านค่ะ นอกจากหน้าเก่าที่เจอกันในทริปเชียงรายแล้ว ก็ยังมีศิลปิน ธงชัย รักประทุม, กัญญา เจริญศุภกุล ,อิงอร หอมสุวรรณ์,อรรถสิทธิ์ อนิวรรตน์ชน ฯลฯ จึงทำให้สมาชิกร่วมขบวนมีหนาตามากขึ้น

ทีมงานจาก บริษัท หาดทิพย์ จำกัด(มหาชน) หนึ่งในเจ้าภาพร่วมกันกับ มูลนิธิสวนสมเด็จพระศรีนครินทร์ ซึ่งมี คุณใหญ่ คุณจูน คุณจินต์ คุณกาน ฯลฯ ยังคงไปตามดูแลคณะศิลปินเช่นเคย ไปเปียกฝนเป็นเพื่อนกัน หิวข้าวเป็นเพื่อนกัน และเกือบจะเรือล่มเป็นเพื่อนกันด้วย

ก่อนที่เรือเกือบจะไปล่มนั้นมีอยู่ว่า ในช่วงที่รถบัสนำคณะเราออกจากสนามบินภูเก็ตและวิ่งเข้าสู่เขต จ.พังงา แล้วนั้น คณะไกด์จำเป็นของทางจังหวัด ก็ได้มาแจ้งกับคณะเราว่า โปรแกรมที่จะนำคณะศิลปินล่องเรือยลเกาะต่างๆนั้น อาจจะเป็นไปได้ยากเสียแล้ว ขณะเดียวกันก็บอกอีกว่า ไม่แน่เหมือนกัน อาจจะลงเรือได้ “รอดูก่อน”

ช่วงหนึ่งของถนนที่รถบัสวิ่งเป็นถนนที่ลัดเลาะริมทะเลไป เวลานั้นฝนยังไม่หยุดตก คลื่นทะเลซัดขึ้นสูง อารามหิวขนมจีนปักษ์ใต้ที่หมายมั่นเอาไว้ล่วงหน้า และอารามต้องการคำตอบที่แน่ชัดจากคณะไกด์จำเป็น มากกว่า “ รอดูก่อน” ศิลปิน ถาวร โกอุดมวิทย์ จึงพูดขึ้นว่า “ทริปนี้ถ้าศิลปินตาย คงเป็นการสูญเสียทางวัฒนธรรมครั้งใหญ่แน่ๆ”

สวนสมเด็จพระศรีนครินทร์ จ.พังงา

แต่เมื่อไปถึงที่พักโรงแรมพังงา เบย์ รีสอร์ส เก็บของเข้าห้องพักของใครของมันแล้ว ปรากฎว่าเวลาไม่นานศิลปินส่วนใหญ่ก็ได้มารวมตัวกันพร้อมหน้า เตรียมตัวที่จะลงเรือไปยลอ่าวพังงาด้วยกัน สงสัยว่า แต่ละคนคงได้ใช้ใจพยากรณ์แทนกรมอุตุนิยมวิทยาเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่า ปลอดภัยกันแน่

เรือพาคณะเราเลื้อยเลาะไปตามห้วงน้ำที่มีป่าโกงกางขึ้นอยู่รายรอบ บรรยากาศวันนั้นครึ้มๆและให้ความรู้สึกที่ชุ่มฉ่ำ ไม่มีทีท่าว่าแสงแดดจะยอมเล็ดลอดออกมาจากกลีบเมฆให้เห็น

สนทนากันไป แจกขนม แจกน้ำ แบ่งปันเครื่องดื่มกันไป และเพลิดเพลินกับการทัศนาบรรดา เกาะหมาจูบ้าง ตรงนั้นตรงนี้บ้าง ถูกใจจุดไหนก็หยิบกล้องดิจิตอลขึ้นมาบันทึกภาพ

ฉันตั้งข้อสังเกตได้อย่างหนึ่งว่า เวลานี้กล้องดิจิตอลได้เป็นของฮิตในหมู่ศิลปินอย่างมากเช่นกัน เพราะบางท่านนั้นถนัดในการถ่ายรูปกลับมาก่อน แล้วค่อยมาสร้างสรรค์งานอย่างเป็นจริงเป็นจังที่ที่พักหรือไม่ก็ที่บ้าน จำใส่ใจอย่างเดียวอาจชักจะเลือนๆ กล้องดิจิตอลซึ่งเวลานี้พัฒนาให้สะดวกในการใช้งานขึ้นเป็นกอง จึงเป็นตัวช่วยหนึ่ง ในการทำงานศิลปะ

ระยะเวลาแห่งความสุขนั้นแสนสั้น ขณะที่เขาตะปูและเขาพิงกันอยู่ไม่ไกลจากสายตาพวกเราเท่าใดนัก เพียงไม่กี่นาที ทุกคนในเรือก็มีชูชีพสวมทัพชุดเก่งในวันนั้นเอาไว้แล้ว เรือเริ่มโคลง ฝนเริ่มสาดหนัก จากอากาศเย็นๆพอทำให้ชุ่มฉ่ำกายใจ หลายคนก็เกิดอาการหนาวสั่นเข้าครอบครองเสียแล้ว

หมวกใบสวยของภรรยาศิลปิน นิคอเละ ระเด่นอาหมัด จากยะลา ปลิวหลุดจากศรีษะตกลงทะเล ไม่ทันที่มือจะรีบคว้า มุกตลกของศิลปิน โกศล พิณกุล ที่ดวลให้ฟังสดๆผ่านไมโครโฟนในเรือ หยุดแสดงเป็นการชั่วคราว เพราะเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนต่างมองไปข้างหน้า ก็เห็นได้แต่คนขับเรือที่กำลังสู้รบกับเม็ดฝนที่กระหน่ำหนัก

ฉันพึมพำอยู่ในใจ ถ้าเกิดคลื่นยักษ์สึนามิอีกหน จะมาถึงจุดที่เรือของคณะเรากำลังลอยลำอยู่ไหมหนอ และคณะเราจะรอดกันไหม เวลานั้นฉันคิดบ้าๆเช่นนั้นจริงๆ

ยังมีศิลปินบางคนที่ยังอารมณ์ดีเอ่ยออกมาในภาวะที่กำลังวิกฤตว่า “ถ้าพวกเราไม่รอด ก็ขอให้นักข่าวรอด อย่างน้อยจะได้มีคนไปแถลงข่าวการตายของพวกเรา”

แต่ภาวะที่มีความกลัวเกาะกุมใจอยู่ ฉันกลับปลื้มใจไม่ลง เพราะคาดเดาไม่ได้เหมือนกันว่า จะเป็นการรอดอีท่าไหน

จากซ้าย - อิงอร หอมสุวรรณ์ และพิษณุ ศุภนิมิตร

จากซ้าย - อารี คงพล และ ไพรวัลย์ ดาเกลี้ยง

ในที่สุดโชคก็เข้าข้าง เรือนำคณะเราที่เปียกฝนกันม่อล่อกม่อแล่กมาแวะทานข้าวที่เกาะปันหยีจนได้ บางคนดิ่งไปที่ร้านขายเสื้อผ้า ซื้อกางเกงเลตัวใหม่มาสวมทับ เพราะฝนทำให้รู้สึกแฉะไปทั้งตัว

อาหารมื้อเที่ยงที่มาทานกันเอาตอนบ่ายแก่ๆ ถ้าเป็นการทำนายของพระโคในวันพืชมงคล ก็ต้องบอกว่า “น้ำท่าบริบูรณ์” แต่หลายคนก็ทานกันได้ไม่มากนัก เนื่องจากเพราะเพลียไปกับลมกับฝนที่ผจญมา

หลังจากท้องอิ่ม พวกเราเดินลัดเลาะไปตามสะพานทางเดินเล็กๆในเกาะปันหยี บ้างเจอแม่ค้าชี้ชวนให้ซื้อเครื่องประดับจากทะเล บ้างชี้ชวนให้ซื้อน้ำพริกกลับไปฝากคนที่บ้าน

พวกเราบางกลุ่มไปหยุดถ่ายรูปกันที่มุมหนึ่งของเกาะ ยิ้มมองภูเขาลูกโตที่เรียงตัวกันเป็นกลุ่มๆ บางลูกมีเงาฝนฉาบทับ ทำให้เกิดมิติชัดลึกชัดตื้น เมื่อมองไป

นอกจากความสวยที่ทำให้เราเกือบจะนึกว่าเป็นกุ้ยหลินเมืองไทยแล้ว บางคนก็ตั้งคำถามกันว่า มันใช่จุดเดียวกันกับที่เรือของเราเกือบจะไปล่มไหมนั่น ถ้าใช่ คงเป็นการตายที่คุ้มค่าที่สุด ตายในที่ๆช่างโรแมนติกเสียเหลือเกิน ก่อนจะรีบหนีฝนกลับไปออกันที่ร้านอาหารบนเกาะ เพราะเรื่องของเรื่อง...มันมาอีกแล้ว

นุกูล ปัญญาดี

มื้อเย็นของพวกเราที่ร้านท่าไทร ซีฟู้ด มีคณะรองผู้ว่าฯ มาร่วมสุขีด้วย นอกจากการกล่าวต้อนรับตามพิธีการ ท่านก็ยังได้อัญเชิญดวงวิญญาณหลายพันดวง ทั้งญี่ปุ่น จีน ไทย ฝรั่ง ที่จากเราไปพร้อมกับคลื่นยักษ์สึนามิ เมื่อปลายปี 47 มาปกป้องคุ้มคณะเราให้รอดปลอดภัยตลอดทั้งทริปด้วย

บางคนรีบส่วยหน้า “ไม่เป็นไร ดูแลตัวเองได้” ก่อนจะกลับไปนอนเอาแรงเพื่อไปเขียนรูปที่สวนสมเด็จย่า ซึ่งตั้งอยู่ในเขตตัวเมืองพังงาในอีกรุ่งเช้า

เช้าวันใหม่ หลายท่านยังคงต้องการอยู่เป็นศิลปิน “เกาะห้อง(พัก)” เช่นเคยเหมือนวันแรก แม้ชีวิตนี้จะยังไม่เคยไปยลเกาะห้องเลยจริงๆก็ตาม

อย่างว่า แรงบันดาลใจในการทำงานศิลปะ หาใช่ หาได้จากการเที่ยวเทียวไปเสมอ ศิลปินเกาะห้องเช่น ธงชัย รักประทุม และ จรูญ บุญสวน นั่นเองที่เป็นตัวช่วยยืนยัน เพราะภาพเขียนที่เขียนขึ้นระหว่างอยู่เป็นเกาะห้องนั้น ทำเอาเราหลายคนตาโต หมกเม็ดความขี้อิจฉาไว้ไม่ไหว...”รู้งี้อยู่เกาะห้องบ้างดีกว่า”

จากซ้าย - สัมฤทธิ์ เพชรคง,พีระ ศรีอันยู้,สมศักดิ์ รักษ์สุวรรณ,โกศล พิณกุล และสุวัฒน์ วรรณมณี

แต่ว่าไปแล้ว คนที่เลือกไปเขียนภาพสวนสมเด็จย่า ก็พบกับความสนุกกันอีกแบบ แม้จะต้องหอบเฟรมหนีฝนไล่อยู่เป็นระยะ หรือว่าต้องทนให้ยุงกัดไปหลายตบ แต่ภูเขาช้างลูกโตๆที่ทอดตัวเป็นฉากหลังสร้างความสวยงามให้สวนสมเด็จย่า ก็ทำเอาหลายคนเกิดอาการมันมือ “ไม่เขียนรูปไม่ได้แล้ว”

เมื่อถูกปล่อยลงยลสวน ศิลปิน ญาณวิทย์ กุญแจทอง ขอทำหน้าที่เก็บภาพกลับบ้านอย่างเดียว เพราะต้องรีบเดินทางกลับกรุงเทพ พร้อมศิลปิน ถาวร โกอุดมวิทย์ คนหลงรักดอกไม้ อิงอร หอมสุวรรณ์ เลือกเขียนดอกผักบุ้งป่า พิษณุ ศุภนิมิตร ขอหลบเข้าศาลาเขียนภาพสีน้ำเย็นตา และ สมศักดิ์ รักษ์สุวรรณ ขอเขียนภูเขางามๆสักลูก

อรรถสิทธิ์ อนิวรรตน์ชน นั่งสเก็ตภาพอยู่หลังห้องน้ำ ตบยุงไปพลางเสก็ทภาพไปพลาง เมื่อยแทนจริงๆ เสงี่ยม ยารังษี เลือกเขียนภาพสะพาน ขณะที่ อภิรักษ์ ปันมูลศิลป์ หลงใหลอยู่กับต้นหางนกยูงที่กำลังออกดอกสพรั่ง จนอดไม่ได้ที่จะต้องถ่ายทอดออกมาเป็นภาพอิมเพรสชั่นนิสต์ แนวถนัด

จากซ้าย - จรูญ บุญสวน และ อภิรักษ์ ปันมูลศิลป์

ส่วนทีมศิลปิน โกศล พิณกุล โชว์ลีลาการสาดสีน้ำแบบเอามันส์ให้คนที่มามุงดูในสวนและเจ้าหน้าเทศบาลคนสวยได้ดู โดยมี นุกูล ปัญญาดี คอยเป็นกำลังเสริม เขียนภาพอนุสาวรีย์สมเด็จย่าให้ ก่อนที่จะปลีกไปเขียนภาพสีน้ำมันของตัวเอง ด้านศิลปิน ไพรวัลย์ ดาเกลี้ยง ยังคงรับหน้าที่เป่าขลุ่ยให้ฟังอีกเช่นเคย

ซึ่งรายหลังนี้ ขนภาพที่วาดไม่เสร็จจากเชียงราย ไปเขียนต่อที่พังงาด้วย โดยการยอมอดกินข้าวเย็นกับชาวคณะหนึ่งมื้อ แล้วแอบไปซุ่มเขียนภาพอยู่คนเดียวในห้องพัก แต่ก็มิวายโดนชาวคณะแซวว่า แอบไปดูวีซีดีคนเดียว ไม่แบ่งเพื่อน

คณะศิลปินสีน้ำทีมของ พีระ ศรีอันยู้ และ ธรรมนูญ เรืองสวัสดิ์ กลายเป็นนักสำรวจเดินไปทั่วสวน โดยมีลูกทีมวงดนตรีคนเสียงดีอย่าง อรัญ หงษ์โต และมือ Portrait สุวัฒน์ วรรณมณี ออกสำรวจเป็นเพื่อน

ศิลปินหญิง กัญญา เจริญศุภกุล ไม่รู้ว่าแอบไปเขียนภาพที่มุมไหน พอวันจะเดินทางกลับ เราๆก็ยลภาพในแนวแอบแสตรคสีหวานๆกันทั้งๆที่อยู่ในลิฟส์

มื้อเย็นวันที่สองที่ร้านอุทยานแห่งชาติอ่าวพังงาเป็นการต้อนรับจากทีมผู้ว่าฯ จ.พังงา พร้อมกับได้ฟังเพลงเพราะๆ จากนักร้องเสียงดีหลายคน ที่ขอวางพู่กันมาคว้าไมค์ และวันที่สองนี่เองที่คณะเราเริ่มคุ้ยเคยกับการเขียนรูปโดยมีสายฝนเป็นเพื่อน

วันสุดท้ายมาถึง คนที่ไม่กลัวความมืด และการอยู่ในที่แคบ ตัดสินใจเข้าไปสำรวจ “ถ้ำพุงช้าง” กัน คนนำเที่ยวถ้ำพุงช้างได้สิ่งมหัศจรรย์ในถ้ำเพิ่มขึ้นไปอีกหลายจุด เนื่องจากอะไรๆที่คณะเรามองเห็นก็มองเป็นของแปลกประหลาดได้หมด ก่อนรวมตัวกันมากินมื้อเที่ยงที่สวนอีกรอบ แล้วไปเที่ยววัดงามๆของพังงาเป็นการปิดท้ายและสั่งลา

ผลสำรวจในหลายๆห้องพักของทั้งคณะ นอกจากภาพเขียนรูปสวนที่รอเวลาแพคกับกรุงเทพฯ แล้ว หลายคนได้ภาพวิวหลังห้องพักของตัวเองกันคนละหลายรูป วิวเดียวกัน แต่ได้ภาพออกมาไม่เหมือนกัน ต่างคนต่างสไตล์

ก่อนที่คณะเราจะบอกลาตัวแทนศิลปินจากกลุ่มภูเก็ต อารี คงพล และ สัมฤทธิ์ เพชรคง และ ศิลปินจากทางเหนือ อย่าง จรูญ บุญสวน ,อภิรักษ์ ปันมูลศิลป์ และ เสงี่ยม ยารังษี ที่ตั้งใจอยู่ต่ออีกวันสองวัน และส่งศิลปิน นิคอเละ ระเด่นอาหมัด และภรรยา กลับยะลากันที่สนามบิน

ทริปนี้เปียกปอน แต่ก็ได้รูปค่ะ