ผลงานของ สุเชาวน์ ศิษย์คเณศ สมบูรณ์ หอมเทียนทอง กับผลงาน ผลงานของ มณเฑียร บุญมา

ไม่เพียงแค่วงการอื่นหรอกค่ะ ที่ทำเอาเราบางคนหรือหลายคนตื่นตาตื่นใจไปกับคำ “ของนอก”

ในวงการศิลปะก็มีเหมือนกัน ของนอกก็ทำเอาเกือบลืม “ของใน” ที่เรามีดีอยู่เกลื่อนกล่น

อย่างเช่นว่าในยามที่มีผลงานของศิลปินต่างชาติ เข้ามาจัดแสดงในบ้านเรา ใจบางเสี้ยวของเราเองก็หลงให้คะแนนไปก่อนหน้าแล้วว่ามันต้องน่าดู ฝีมือเยี่ยม ทั้งที่ในความเป็นจริงมันอาจเป็นแค่ผลงานระดับแม่บ้านธรรมดาๆ ที่คุณเขาคุณเธอเพิ่งคิดหันมาใช้เวลาว่างให้ประโยชน์ ผลงานยังไม่ถึงขั้นก็หลงคิดไปเองว่า ฉันเป็นศิลปินกับเขาแล้ว

พูดอย่างนี้ไม่ได้กำลังจะบอกว่า งานแม่บ้านไม่ใช่งานศิลปะ หรืองานอดิเรกไม่ใช่เรื่องน่าส่งเสริมหรอกนะคะ เพียงแต่ว่า หลายๆครั้งอดรู้สึกไม่ได้จริงๆว่า เราเห่องานศิลปะของฝรั่ง หรือแม้แต่งานศิลปะในประเทศแถบเอเชียที่ขึ้นชื่อว่าไม่ใช่พี่ไทยของเราไปก่อน จนลืมเหลียวมองนิทรรศการดีๆของศิลปินบ้านเรา ที่กำลังเปิดแสดงกันสพรั่ง

มันก็จริงอยู่หรอกที่ว่าการชื่นชมของนอก หลงใหลของอิมพอร์ต ไม่ใช่เรื่องเสียหาย เพราะการชมงานศิลปะในแต่ละครั้งตาใครก็ต่างมองเอง ใจใครก็ต่างรู้สึกเองไม่ต้องให้ใครมาตัดสินแทนว่าของนอกหรือของใน อันไหนดีกว่ากัน

แต่การทำตนเป็นผู้มีรสนิยมเสพแต่ของนอก แล้วเหมารวมว่างานศิลปะของเราเองเชยไปหมด นี่ก็ถือเป็นวิกฤตเล็กๆได้เช่นกัน

อย่าลืมเล่าว่าก่อนที่ศิลปินระดับโลกจะดัง มีชื่อเสียง พวกเขาเองหลายรายต่างก็เคยเดินย่ำต็อก มองไม่เห็นจุดหมาย เช่นศิลปินรุ่นใหม่หลายๆคนในบ้านเราเหมือนกัน

ดังนั้นเราต้องเชื่อด้วยว่าคนอย่าง โมเน่ ,แวนก็อก ,ชากาล ,ปิกัสโซ่,แรมแบรนด์,แอนดี้ วาร์ฮอล,กุสตาฟ คลิมส์ ฯลฯ ไม่ดีมีคนเดียวในโลก

ที่พูดเช่นนี้ไม่ใช่ว่าเขาเหล่านี้จะกลับชาติมาเกิดในนามเชื้อชาติหรือสัญชาติไทยหรอกนะคะ เพียงแต่ว่า คนเก่งๆ มีฝีมือ หรืออาจจะเยี่ยมยอดได้ยิ่งกว่า ยังมีเกิดขึ้นได้ ตราบใด ที่ศิลปินคลื่นลูกหลังพวกเขายังไม่หมดแรงทำงานศิลปะ หรือมุ่งแต่จะยึดติดทำตัวเป็นศิลปิน โดยลืมมุ่งไปที่ตัวงาน

เพราะศิลปินที่แท้ เกิดได้เพราะการที่มีศิลปะที่แท้เกิดขึ้นก่อน

ความจริงแล้วบ้านเราก็มีศิลปินที่แท้เกิดขึ้นมาหลายสมัยแล้วหล่ะ แต่เราจะปลื้มใจไปกว่านี้ไหม ถ้าวันหนึ่งที่เราต้องอ้างอิงถึงศิลปินคนสำคัญของโลก นามอาทิ จิตร บัวบุษย์ ,สุเชาวน์ ศิษย์คเณศ,เฟื้อ หริพิทักษ์,จักรพันธุ์ โปษยกฤต,มณเฑียร บุญมา,ประเทือง เอมเจริญ,จ่าง แซ่ตั้ง,สมบูรณ์ หอมเทียนทองฯลฯ เหล่านี้จะเป็นตัวอย่างชื่อที่เราอ้างอิงถึงให้บ่อยขึ้น

แต่ก่อนอื่นเราต้องทำตัวเห่อของนอกให้น้อยลงกว่านี้ก่อนนะคะ หรืออย่างน้อยก็น่าจะค่อยๆทำความรู้จักของนอก ในแง่ของการสนใจใคร่ศึกษาเพื่อเปรียบเทียบกับงานของคนในของเรา ดีกว่าหลงใหลได้ปลื้มไปเสียก่อน

คนในของเรา ศิลปินบ้านเรา ยังมีงานศิลปะชิ้นดีๆ อีกเยอะ ที่ยังเหลือค้างสต็อก แล้วยังไม่มีใครบอกเล่าหรือกล่าวถึง

ผู้เขียนเองก็เหมือนกัน วันหลังจะพูดถึงคนในของเราเองให้มากขึ้น …สัญญาๆ