กอด

เรื่องโดย....ฮักก้า :: thinksea@hotmail.com

สำหรับฉัน มีคำๆหนึ่งๆ ที่แค่พูด แต่ยังไม่ได้ปฏิบัติจริง ก็รู้สึกอบอุ่น คือคำว่า “กอด”
เคยมีเพื่อนบางคนเคยถามฉันเหมือนกันว่า สัมผัสแบบไหนที่ทำให้ฉันรู้สึกดีที่สุด ในบรรดา จับมือ หอมแก้ม ลูบหัว และกอด ฉันไม่เคยลังเลเลยที่จะตอบว่า ฉันชอบที่จะถูกกอดเป็นที่สุด

ฉันเคยลองทำมาหลายหน หมายถึงกับเพื่อนผู้หญิง ถ้าอยากรู้ว่าเพื่อนคนไหนรักเรามากรักเราน้อย ลองกอดเธอดูสักครั้งก็จะพอรู้

แต่อย่างไรก็ตาม ก็อย่าลืมให้คนที่เป็นเป้าหมายการกอดของเราได้ตั้งตัวบ้าง ไม่งั้นเราอาจโดนเธอผลักออกจากอกอย่างเต็มแรง มากกว่าที่จะอ้าแขนรับ

เคยมีหนังสือบางเล่มบอกว่า …

การกอดกับมนุษย์เรานั้นอยู่คู่กันมานานเกินกว่าเราจะคาดคิด และอาจเรียกได้ว่าชีวิตคนเรานั้น มีความผูกพันกับการกอดตลอดชีวิตทีเดียว

การกอดเริ่มมีตั้งแต่เมื่อเราอยู่ในท้องแม่ ตอนนั้นมดลูกของแม่ ทำหน้าที่เปรียบประดุจอ้อมแขนของแม่ที่โอบอุ้มลูกไว้ในท้อง ให้ความรู้สึกปลอดภัยกับลูก

ลูกในท้องเอง หากสังเกตจะเห็นว่าบางครั้งเขาก็อยู่ในท่าโอบกอดตัวเองเช่นกัน เพื่อปลอบโยนตัวเอง

ในกรณีที่ตื่นตกใจกับสิ่งต่างๆ ภายนอกที่กระทบไปถึงเขา เช่น เสียงดัง การกระทบกระแทก ฯลฯ และการโอบกอดตัวเองนี้เราก็ยังคงทำอยู่ แม้เมื่อเราเติบโตขึ้นมาแล้วก็ตาม

เมื่อลืมตาออกมาดูโลก เราจะคุ้นเคยกันดีกับภาพลูกน้อยในอ้อมแขนแม่ หรือภาพคนหลากหลายวัยให้สัมผัสและอ้อมกอดซึ่งกันและกัน

เหล่านี้แสดงให้เห็นว่ามนุษย์เราคุ้นเคยและใกล้ชิดกับการกอดมาตั้งแต่มีการก่อกำเนิดขึ้นมาบนโลก และคนๆ หนึ่งจะคุ้นเคยกับการกอดตั้งแต่ก่อนลืมตาดูโลกและใกล้ชิดเรื่อยมาจวบจนสิ้นอายุขัย

เมื่อได้รู้ถึงความลับนี้ ฉันจึงคลายสงสัยกับคำถามที่ว่า แม่ไม่รักฉันหรือเปล่าหนอ ทำไมบางทีฉันนึกอยากกอดแม่ แม่ถึงไม่ยอมกอด ต่างกับพ่อที่ยอมให้กอดได้อย่างง่ายดาย

อาจเป็นไปได้ว่าเพราะแม่กอดเรามาจนเบื่อนับแต่เราเป็นแค่ก้อนเลือดที่อยู่ในท้องของแม่นี่เอง ต่อไปนี้แม่คงอยากจะใช้แต่หัวใจของแม่โอบกอดเราไปตลอดชีวิต และให้เราได้เรียนรู้ที่จะกอดตัวเองบ้าง

เพื่อเราจะได้ไม่เหงา ไม่เศร้า แม้ในยามที่ไม่มีใครซึ่งน่าไว้ใจได้เท่าแม่

เดือนสิงหาคมนี้มีนิทรรศการงานศิลป์ที่จัดแสดงว่าด้วยเรื่องของแม่ อยู่หลายแห่งพอสมควร

ทั้งจากการดูผ่านสูจิบัตรและไปดูด้วยตัวของ ฉับพบว่า มีศิลปินอยู่ไม่น้อย ไม่ว่าจะเป็นรุ่นใหม่ หรือว่ารุ่นที่เพิ่งแจ้งเกิดในวงการ

คำว่า “แม่” ที่ผ่านใจของพวกเขา สู่งานสร้างสรรค์ ทั้งในรูปแบบ จิตรกรรม ประติมากรรม ภาพพิมพ์ หรือไม่ก็งานภาพถ่าย

เนื้อหาที่เขาถ่ายทอดออกมา คือ ภาพที่มีแม่กับลูกกำลังกอดกัน

งานประติมากรรมบางชิ้น ทำเอาคนดูหลายคนต้องวิ่งเข้าไปกอด เมื่อกอดแล้วก็ไม่ยอมห่างเสียด้วย

นักสังเกตการณ์บางคน กลัวว่างานจะไม่ได้แสดงให้คนได้ชมถึงวันสุดท้าย เหน็บแนมด้วยคำพูดว่า “แน่จริงไม่ปีนขึ้นไปขี่คอเลยล่ะ”

ขณะที่เจ้าของงานตัวจริงบอกว่า งานของเขาสอบผ่านในระดับหนึ่งแล้วหล่ะ เพราะลึกๆเขาก็ตั้งใจอยากให้คนดูได้สัมผัส ได้รู้สึกกับงานแบบนั้น

ฉันเห็นด้วย เพราะภาพของแม่ในใจหลายคน คงไม่ใช่หุ่นหรือ อนุสาวรีย์ ซึ่งยืนตัวแข็ง คล้องพวกมาลัยให้และกราบไหว้ได้แต่เพียงอย่างเดียว

ในนิทรรศการเรื่อง “แม่” ที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ หอศิลป เจ้าฟ้า มีภาพหนึ่งภาพที่ฉันจะแบ่งใจให้มากกว่างานศิลปะชิ้นอื่น

เป็นภาพพิมพ์แกะไม้ ชื่อว่า “ความรักของแม่” ผลงานศิลปิน ประหยัด พงษ์ดำ ซึ่งเวลานี้เป็นสมบัติของหอศิลป

ฉันรับรู้ข้อมูลมาจากนักสะสมบางรายว่า ท่านสร้างงานชิ้นนี้ขึ้นเพราะแรงบันดาลใจที่ได้ไปเห็น แม่กับลูกคู่หนึ่งที่โรงพยาบาล

ลูกสาวซึ่งกำลังเจ็บป่วย มีอ้อมกอดของแม่ช่วยเยียวยาอีกทาง

ศิลปินท่านคงอยากจะถ่ายทอดว่า แม่จะอยู่และให้กำลังใจเราเสมอ ไม่ว่าชีวิตของเราจะตกอยู่ในสภาวะเลวร้ายใดๆ

ทีท่าของการกอด ศรีษะกับแก้มที่ชนกัน อยู่ในภาพนั้น เหมือนแม่กำลังหลับตา กระชับอ้อมกอดแน่นเข้า เพื่อว่าลูกจะได้รู้สึกอุ่นที่สุด พร้อมกระซิบบอกว่า “แม่รักลูก”

เห็นด้วยไหม กอดไม่ได้เป็นเพียงรางวัลของหัวใจ